صلح عمری

صلح عمری
صلح در تعریف تراضی و تسالم بر امری است خواه آن امر تملیک (به مالکیت در آوردن) عین باشد یا منفعت و یا اسقاط دین و حق و مانند آنها. صلح از نظرقانون مدنی در مورد رفع تنازع موجود است و یا جلوگیری از تنازع احتمالی در مورد معامله و غیر آنٰ، به دیگر سخن در صلح هر عمل حقوقی که شرعاً و قانوناً قابل انجام است ممکن می باشد ، گفتنی است صلح ازجمله عقود لازم است یعنی اولاً برهم نمی خورد مگر اینکه طرفین خواستار برهم زدن آن شوند و یا اینکه حق فسخ پیش بینی شده باشد همچنین صلح می تواند بلاعوض باشد یعنی در مقابل آن مصالح چیزی دریافت نکند اما چنانچه صلح مبتنی بر تسامح باشد یا در مورد تنازع واقع شده باشد خیار غبن (که به مصالح حق فسخ در اثر ضرر دیدن می دهد) در آن نیست و برای طرفین لازم خواهد بود.
دامنه صلح به وسعت کلیه اعمال حقوقی است از این رو حقوقی مانند انتفاع نیز قابلیت صلح دارند و مصالح (صلح کننده) می تواند آنها را به متصالح (طرف صلح یا ذینفع صلح) صلح نماید. انتفاع بر دو نوع است عمری (به مدت عمر مصالح یا متصالح و یا دیگری) رقبی (مدت معین).
صلح عمری که در جامعه رایج است معمولا در زمانی است که شخصی میخواهد مال خود را به دیگری منتقل نماید اما در مقابل شخص دوم نیز تعهداتی را قبول نماید لذا اگر شخص دوم (متصالح) تعهدات خود را انجام ندهد مصالح می تواند با اعمال خیار شرط و فسخ عقد آن مال را دوباره به تملک خود در بیاورد. همچنین می توان مالی را به دیگری انتقال داد اما در مقابل آن فرد نیز منافع همان مال را در قالب صلح عمری به مالک اولیه صلح نماید یعنی مثلاً پدری خانه خود را به نام فرزندش انتقال می دهد اما در قالب صلح عمری از نوع سکنی تا زمانی که زنده است و به عنوان متصالح حق سکونت در خانه را برای خود محفوظ می دارد.
در صلح می توان در مقابل موضوع صلح، نفقه معینی برای مدت معلومی تعیین کرد تا متصالح به مصالح پرداخت نماید مثلاً پدر خانه را به فرزند صلح می نماید اما متصالح باید در مقابل هزینه نگهداری پدر را بر عهده گیرد.
نمونه سند صلح عمری که در دفتر اسناد رسمی تنظیم می شود به این شکل است: